[ad_1]
اگر پای خود را روی چیزی گل آلود یا ناخوشایند قرار دهید، احتمالاً کفش های خود را تمیز می کنید. اما آیا همیشه وقتی به خانه می آیید کفش هایتان را در می آورید؟ خیلی ها این کار را نمی کنند. برای بسیاری از افراد، درآوردن کفش‌هایشان آخرین چیزی است که هنگام بازگشت به خانه در ذهن دارند.
تیمی از شیمیدانان محیط زیست یک دهه را صرف مطالعه محیط داخلی و آلاینده هایی کردند که در خانه هایشان در معرض افراد قرار می گیرد. به گفته محققان، اگرچه مطالعه آنها در مورد محیط داخلی توسط DustSafe هنوز کامل نشده است، شواهد علمی این سوال را تایید می کند که آیا کفش در خانه بپوشیم یا نه.
مردم تا 90 درصد از زمان خود را در داخل خانه می گذرانند، بنابراین سوال پوشیدن یا نپوشیدن کفش در خانه موضوع کمی نیست. موادی که در خانه شما انباشته می شوند نه تنها شامل گرد و غبار و آلودگی ناشی از ریزش مو و پوست افراد و حیوانات خانگی است. حدود یک سوم این آلودگی از بیرون می آید، یا از طریق هوا یا از طریق کف کفش به خانه می رود.
برخی از میکروارگانیسم‌های موجود در کفش‌ها و کفپوش‌ها پاتوژن‌های مقاوم به دارو هستند، از جمله عوامل عفونی مرتبط با بیمارستان که درمان آنها بسیار دشوار است. مواد سرطان زا از بقایای آسفالت و مواد شیمیایی مورد استفاده در گیاهان که غدد درون ریز را مختل می کنند، اضافه کنید، سپس می توانید نظر خود را در مورد آلوده شدن کفش های خود تغییر دهید.
لطفا این کار را نکن.
کار محققان شامل اندازه‌گیری و ارزیابی قرار گرفتن در معرض طیف وسیعی از مواد مضر موجود در خانه‌ها، از جمله:
- ژن های مقاوم به آنتی بیوتیک (ژن هایی که باکتری ها را در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم می کنند)
- مواد شیمیایی ضد عفونی کننده در محیط خانه
- میکروپلاستیک ها
- مواد شیمیایی گیاهی (همچنین به عنوان PFAS یا مواد شیمیایی جاودانه شناخته می شوند، زیرا معمولاً در بدن باقی می مانند و تخریب ناپذیر هستند) به طور گسترده در بسیاری از محصولات بسته بندی صنعتی، خانگی و مواد غذایی استفاده می شود.
- عناصر رادیواکتیو
محققان بر روی تجزیه و تحلیل سطوح فلزات بالقوه سمی (مانند آرسنیک، کادمیوم و سرب) در خانه‌های 35 کشور تمرکز کردند. این آلاینده ها و از همه مهمتر نوروتوکسین مضر سرب بی بو و بی رنگ هستند. بنابراین، هیچ راهی برای دانستن اینکه آیا خطر قرار گرفتن در معرض سرب فقط در زمین است یا آب شیر یا در کف خانه شما وجود ندارد.
علم نشان می دهد که ارتباط بسیار قوی بین سرب در خانه و سرب در خاک حیاط خلوت شما وجود دارد. محتمل ترین دلیل این ارتباط، ورود آلودگی از حیاط خانه به همراه هوا یا ورود به خانه با استفاده از کف کفش یا کف حیوانات خانگی است. بنابراین باید دقت کنید که مواد محیط خارجی دقیقاً در همان جایی که هستند باقی بمانند و وارد محیط خانه نشوند.
یک مقاله اخیر در وال استریت ژورنال استدلال می کند که کفش های داخلی خیلی بد نیستند. نویسنده اشاره می کند که oculai، یک باکتری خطرناک که در روده بسیاری از پستانداران از جمله انسان رشد می کند، آنقدر رایج است که تقریباً در همه جا وجود دارد. بنابراین جای تعجب نیست که در زیره کفش وجود داشته باشد (طبق مقاله این باکتری در 96 درصد زیره کفش وجود دارد).
اما هر جا که منبع ایکلای باشد، اگر در معرض سطح بالای آن قرار بگیریم، این پتانسیل را دارد که ما را دچار بیماری شدید کند. بنابراین، اگر راه حل این است که کفش های خود را پشت در بگذارید، چرا آنها را به خانه خود بیاورید؟
اما آیا خانه بدون کفش مضر است؟ از منظر بهداشت محیطی، نداشتن کفش در خانه هیچ عیب خاصی ندارد، به جز اینکه انگشتان پا ممکن است گاهی اوقات به مکان هایی برخورد کنند. قرار دادن کفش روی لنت ورودی نیز باعث باقی ماندن پاتوژن های مضر روی آن می شود.
همه ما می دانیم که پیشگیری بهتر از درمان است و درآوردن کفش جلوی خانه برای بسیاری از ما یک کار پیشگیرانه و آسان است. اگر برای مراقبت از پاهای خود به کفش نیاز دارید، از کفش های داخلی استفاده کنید که هرگز بیرون از خانه پوشیده نمی شوند.
تنها موضوع «سندرم خانگی استریل» باقی مانده است که به افزایش نرخ آلرژی در کودکان اشاره دارد. برخی استدلال می کنند که این سندرم با خانواده هایی مرتبط است که بیش از حد عقیم هستند. در واقع، برخی از آلاینده ها ممکن است کمک کنند، زیرا مطالعات نشان داده است که آنها به تقویت سیستم ایمنی و کاهش خطر ابتلا به آلرژی کمک می کنند. اما راه های بهتر و تمیزتری نسبت به راه رفتن با کفش های کثیف برای این کار وجود دارد. بیرون بروید، در طبیعت قدم بزنید و در بیرون از خانه خوش بگذرانید. فقط کثیف ترین قسمت خانه را نیاورید تا در خانه جمع نشود و آلوده نشود.
[ad_2]
