[ad_1]
گرده افشان یا مارمولک نیوزیلندی شبیه ایگوانای تیره به نظر می رسد. اما این خزندگان سیخ دار واقعاً مارمولک نیستند و آخرین بقایای یک راسته مرموز و باستانی از خزندگان معروف به Rhynchocephalians هستند که پس از اوج گیری خود در دوره ژوراسیک منقرض شدند. آنها شگفتی های خانواده خزندگان هستند.
تواتارا می تواند بیش از یک قرن زندگی کند، در هوای سرد زنده بماند، و می تواند آرواره های خود را به جلو و عقب حرکت دهد تا حشرات، پرندگان دریایی و گونه های آنها را از بین ببرد. آنها حتی یک چشم سوم ابتدایی زیر فلس روی سر خود دارند که می تواند به آنها کمک کند تا با خورشید همگام شوند. این ویژگی های منحصر به فرد Tuatara را به یک پازل تکاملی تبدیل می کند. علاوه بر این، فسیل های پراکنده غیبت طولانی بستگان حیوانات برای دیرینه شناسان گیج کننده است.
مارمولک‌های ریوی، که به عنوان «فسیل‌های زنده» نیز شناخته می‌شوند، متعلق به دسته‌ای از خزندگان به نام نوسنگی هستند که بیشتر آنها در پایان دوره مزوزوئیک ناپدید شدند.
تقریباً همه افراد تازه کار، که احتمالاً دیگر با مارمولک ها و مارها رقابت نمی کردند، در پایان دوره مزوزوئیک ناپدید شدند. بسیاری از آنها چیزی جز دندان های خاک گرفته و تکه های فک نداشتند.
به نظر می رسد یک قطعه مهم از این پازل برای چندین دهه در کشوی موزه ای در ایالات متحده بوده است. استفانی پیرس، متصدی موزه باستان شناسی مهره داران دانشگاه هاروارد، و تیمش اخیراً در حین جستجوی نمونه های فسیلی، اسکلت تقریباً کامل حیوانی شبیه مارمولک را بر روی تکه سنگی به اندازه کف دست خود کشف کردند. موزه جانورشناسی تطبیقی.
این فسیل در سال 1982 طی یک سفر تحقیقاتی به سازند کوئینتا کشف شد. سازند کوئینتا یک رخنمون غنی از فسیل است که در شمال آریزونا واقع شده است. این مجموعه از سنگ های قرمز در اوایل دوره ژوراسیک، اوایل سلطنت دایناسورها نهشته شده است. در اطراف این دشت سیلابی باستانی، دایناسورهای بدوی مانند دلفوس کاکل دار در کنار موجودات زرهی بزرگ شبیه کروکودیل زندگی می کنند. پستانداران قبلی، مانند موش ها و خزندگان جدید عجیب و غریب، زیر پای این حیوانات بزرگ می خزیدند.
در حالی که اولین فسیل های پستانداران در این منطقه برای اولین بار توجه محققان را به خود جلب کرد، دیرینه شناس هاروارد دکتر دکتر. پیرس و تیاگو سیموز که در تکامل اولیه مارمولک ها تخصص دارند، این نمونه را به طور عمیق مورد مطالعه قرار دادند. در مقاله ای که اخیراً در مجله Communications Biology منتشر شد، دانشمندان نام حیوان جدید را نام بردند ناواواسفنودون سانی نهادند. نام این جنس و گونه مربوط به قبیله ناواهو است که در منطقه ای که فسیل ها در آنجا پیدا شده بودند زندگی می کردند.
اسکلت فسیل شده ای که در شمال آریزونا و در میان ناواسفونودون سانی یافت شد، حدود 190 میلیون سال قدمت دارد و یکی از قدیمی ترین خویشاوندان شناخته شده تواتارای مدرن است.
دانشمندان از میکروسی تی اسکن برای بررسی فسیل خرد شده در سه بعدی استفاده کردند و جمجمه های منبسط شده را به صورت دیجیتالی مونتاژ کردند. اگرچه بدن این حیوان فسیل شده شبیه مارمولک است، اما ساختار جمجمه آن شبیه قورباغه است. این حیوان مجموعه مشابهی از دندان های تیز و به هم پیوسته دارد که مستقیماً از استخوان فک بیرون زده است. جمجمه نیز دارای دو حفره در پشت چشمان حیوان است. این آرایش یکی از ویژگی های کلیدی است که تواتارا را از مارمولک هایی که فقط یک حفره دارند متمایز می کند. سوراخ اضافی به حفظ ثبات جمجمه در هنگام قربانی شدن توسط قیچی تواتارا کمک می کند. «همه این ویژگی‌ها در تواتارای مدرن کاملاً مشهود است و شبیه آنچه در خزندگان مدرن دیگر می‌بینیم نیست. سیموئز
پس از انجام یک سری آزمایش های آماری، محققان اسفنون ناواهو را در نزدیکی پایه نژاد تواتارا قرار دادند. مطالعات فسیلی نشان می دهد که بدن تواتارای مدرن در طول دوره ژوراسیک ظاهر شد و در طول 190 میلیون سال کمی تغییر کرد. این از تعریف این خزندگان به عنوان “فسیل های زنده” پشتیبانی می کند. دکتر “فک های یک تواتارای مدرن به مجموعه ای از دندان های منقاری جوش داده شده ختم می شود که در ناواسفنودون وجود ندارد.” سیموئز
به گفته کلسی جنکینز، دانشجوی دکترا در دانشگاه ییل که در زمینه تکامل خزندگان اولیه تخصص دارد، بسیاری از دودمان نوزادان در تاریخ خود تغییر قابل توجهی نداشته اند. با این حال، او گفت که 200 میلیون سال بسیار طولانی است.
محققان استدلال می کنند که عدم تغییر ممکن است نشان دهنده فعالیت شدید انتخاب طبیعی باشد (که بر خلاف ویژگی های جدید عمل می کند). دکتر دکتر: “تکامل آهسته به معنای فقدان تکامل نیست، و اساساً معادل ضرب المثل “سر خود را بدون درد پاک نکن” است. سیموئز
اگرچه کشف ناواهواسفنودون به روشن شدن فصل مهمی در تکامل تواتارا کمک می کند، بسیاری از داستان این خزنده همچنان یک راز باقی مانده است. دکتر دکتر “چرا تواتاراهای مدرن و فرزندان آنها به کندی در طی یک دوره زمانی طولانی تکامل یافته اند، یک سوال بزرگتر و کمی سخت تر است.” سوراخ کردن. ما به فسیل های بیشتری نیاز داریم».
[ad_2]
