[ad_1]
انفجارهای ستاره ای می توانند در اندازه های مختلفی رخ دهند، از ابرنواخترهای عظیم تا ابرنواخترهای ساده قدیمی. دانشمندان اکنون فکر می کنند شکل کوچکتری از انفجار را در سطح ستاره شناسایی کرده اند و آن را “ریزساختار” نامیده اند. ریزساختار انفجاری است که فقط در ناحیه‌ای از سطح چند ستاره رخ می‌دهد و چندین ساعت در یک زمان طول می‌کشد، اما همچنان بسیار قوی است.
به طور خاص، ریزساختار در نوعی از ستاره زامبی به نام کوتوله سفید رخ می دهد. این اجرام عجیب در واقع بقایای ستارگان مرده و بقایای چیزهایی مانند خورشید ما هستند که تمام سوخت خود را تمام کرده و بیشتر مواد خود را به فضا پرتاب کرده اند.
اگرچه کوتوله های سفید اندازه بسیار کوچکی دارند، اما به طرز باورنکردنی متراکم هستند. گاهی اوقات آنها تقریباً به اندازه خورشید و تقریباً به اندازه زمین هستند. اینها اشیاء جادویی هستند که اغلب رفتارهای عجیبی از خود نشان می دهند و در شرایط مناسب، میکروارگانیسم ها می توانند روی سطح آنها ظاهر شوند.
ریزساختار پدیده ای است که تاکنون برای دانشمندان ناشناخته است. (اگرچه اصطلاح ریزساختار برای توصیف سایر پدیده ها نیز به کار می رود.) یک کشف اخیر که اخیراً در مجله Nature منتشر شده است ممکن است درک ما را از انواع مختلف انفجارهای ستاره ای تغییر دهد. سیمون اسکارینگیک ستاره شناس در دانشگاه دورهام و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: “کشف جدید نشان می دهد که آسمان شب چقدر پویا است و اگر در زمان مناسب به مکان مناسب نگاه نکنید، چگونه چیزها می توانند خیلی سریع تغییر کنند.” طبیعت.
اسکارینگ و تیمش با پدیده عجیبی روبرو می شوند. آنها روی فضاپیمای تس ناسا کار می کنند. تلسکوپ کهکشانی که برای جستجوی سیارات فراخورشیدی که به دور ستارگان نسبتا نزدیک به زمین می چرخند طراحی شده است. با این حال، محققان سیارات فراخورشیدی را جستجو نکردند، بلکه از تلسکوپ برای بررسی تغییرات در روشنایی صدها ستاره استفاده کردند.
اسکار بیشترین علاقه را به مطالعه کوتوله های سفید دارد. به خصوص ستاره های نزدیک. بیشتر ستارگان جهان در واقع جفت هستند و ستاره های دیگری نیز به دور آنها می چرخند. ستارگان دوتایی که توسط اسکارینگ مورد مطالعه قرار گرفته است از ستاره های کوتوله سفید در حال چرخش مانند خورشید ما تشکیل شده اند. هنگامی که این ترکیب تشکیل می شود، توده کوتوله سفید در واقع تقریباً مانند یک جاروبرقی عمل می کند. همانطور که فشار گرانشی آن شروع به جذب هیدروژن از یک ستاره نزدیک می کند.
در نهایت تمام سطح کوتوله سفید با لایه ای از هیدروژن پوشیده می شود. در نقطه ای، فشار لایه به قدری بالا می رود که یک انفجار گرما هسته ای را مشتعل می کند. اسکارینگ گفت: “کل لایه در لحظه نور مشتعل می شود و تمام جرمی را که انباشته کرده است می سوزاند.” پس از این رویداد، کوتوله سفید باقی می ماند. اما لایه هیدروژنی که او جذب کرد در حال سوختن و ناپدید شدن بود. این نوع رویدادها به عنوان نوپا شناخته می شوند و دانشمندان قرن هاست که آن را می شناسند.
تصویر هنری یک کوتوله سفید در یک سیستم دوگانه; جایی که ریزساختارها می توانند رخ دهند.
اما وقتی اسکارینگ و تیمش این کوتوله های سفید خاص را تماشا کردند، چیز عجیبی دیدند. محققان دریافتند که یک کوتوله سفید برای مدت کوتاهی (فقط 10 ساعت یا بیشتر) می درخشد. اسکارینگ گفت: “این کوتوله بسیار درخشان است، و گهگاه درخشش در این جنایت اتفاق می افتد.” تقریباً یک سال بود که نمی دانستیم چه چیزی را تماشا می کنیم. انفجارهای روشن بسیار تاریک و کوتاه هستند و ممکن است شب های معمولی نباشند که معمولا چندین هفته طول می کشد.
تیم تحقیقاتی دریافتند که همان رویداد کوتاه درخشان در دو کوتوله سفید دیگر در سیستم های دوتایی رخ می دهد. پس از آن بود که دانشمندان شروع به جمع آوری قطعات پازل کردند. آنها متوجه شدند که هر سه کوتوله سفید دارای میدان مغناطیسی بسیار قوی هستند. این تیم تعجب کرد که آیا هیدروژن ساطع شده توسط کوتوله های سفید از ستارگان مجاور به قطب های مغناطیسی آنها منتقل شده است یا خیر.
رویدادی مشابه این فرآیند را می توان در اینجا روی زمین در شفق قطبی مشاهده کرد. سیاره ما همچنین دارای یک میدان مغناطیسی است که توسط حرکت هسته ای آهن مایع زمین تغذیه می شود. ذرات باردار ساطع شده از خورشید اغلب در میدان مغناطیسی سیاره ما به دام افتاده و سپس به میدان های مغناطیسی قطب شمال و جنوب زمین منتقل می شوند. این باعث ایجاد شفق قطبی می شود که به آن شفق شمالی یا جنوبی نیز می گویند: ذرات باردار خورشید که در آن دو مکان در محیط ما با هم برخورد می کنند.
تیم Scarring فکر می‌کند که این اتفاق با اثرات انفجاری بیشتر روی کوتوله‌های سفید روی می‌دهد. میدان های مغناطیسی کوتوله سفید جسم را از ستاره مجاور خود به سمت ناحیه بسیار کوچکی در نزدیکی قطب ها هدایت می کند. با تجمع مواد در این مناطق خاص، در نهایت یک انفجار حرارتی رخ می دهد. در مقابل آنها کوچکتر از حد معمول و متمرکزتر هستند. محققان تخمین می زنند که این رویدادها تقریباً یک میلیون بار کمتر از افراد مبتدی عادی است. اما همچنان مواد زیادی را می سوزاند (به اندازه یک سیارک غول پیکر در منظومه شمسی).
محققان در حال بررسی سایر توضیحات احتمالی برای نور، از جمله شراره های خورشیدی هستند. اما هیچ یک از آنها به طور کامل با مشاهدات خود مطابقت نداشتند. البته هیچ چیز در علم 100% قطعی نیست. به خصوص وقتی نوبت به یک کشف جدید می رسد. هنوز بسیاری از این پدیده ها اطلاعی ندارند. مانند مکانیسم دقیقی که باعث انفجار یک ریزساختار می شود.
علاوه بر این، مشخص نیست که این ریزساختارها چند بار رخ می دهند. با این حال، دانشمندان فکر می کنند که ممکن است بیشتر از آنچه ما انتظار داریم اتفاق بیفتند. اسکارینگ گفت: “بیشتر سیستم ها احتمالاً این انفجار را دارند و می توانند بارها و بارها آن را تکرار کنند.” اما از آنجایی که انفجارها فقط حدود 10 یا شاید 12 ساعت طول می کشد، اگر در آن زمان به جنایت نگاه نکنید، متوجه نخواهید شد.
[ad_2]
