آیا برای جلوگیری از شیوع مالاریا باید همه پشه های دنیا را بکشیم؟ & زومیت

اکثر مردم فکر می کنند که جنگ ها و نبردها در طول تاریخ بشریت تقریباً یک میلیارد نفر را کشته اند. اما در واقع به اندازه تعداد پشه های کشته شده نیست. پشه ها عامل اصلی مالاریا هستند. این پشه ها توسط یک انگل ایجاد می شوند که تنها در سال 2020 حدود 627000 نفر را کشته است. پشه ها همچنین حامل ویروس هایی مانند زیکا، نیل غربی و دنگی هستند.

بر اساس یک مطالعه در سال 2020 که در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده (PNAS) منتشر شد، پشه گامبیا آنوفل که در روستاهای آفریقا یافت می شود، کشنده ترین موجود در جهان است. بنابراین اگر بدانیم پشه ها موجودات بسیار کشنده ای هستند، آیا باید همه آنها را بکشیم؟ و اگر قرار باشد چنین واکنش شدیدی داشته باشیم، چه عواقبی در پی خواهد داشت؟

قبل از اینکه حشره کش را بردارید، مهم است بدانید که اگرچه برخی از پشه ها برای ما مضر هستند، اما همه آنها مضر نیستند. بر اساس بیانیه میسکیتو جو، شرکت کنترل پشه حتی پشه های خطرناک هم معمولا خون انسان را نمی خورند و عسل، آب گیاه و شهد گل را ترجیح می دهند. استیون سینکینزپروفسور میکروبیولوژی گرمسیری و پزشکی گرمسیری در دانشگاه گلاسکو اسکاتلند به LiveScience گفت: “حدود 3500 گونه پشه در جهان وجود دارد، اما تنها 100 گونه از آنها به طور طبیعی نیش می زنند و بیماری را منتقل می کنند.”

به عنوان مثال، طبق وب‌سایت Today Entomology، پشه‌های کولیستا اغلب افراد را نیش می‌زنند، اما حامل هیچ بیماری خطرناک یا ناتوان‌کننده نیستند. پشه های Toxurinkite که در سراسر جهان یافت می شوند و در جنگل ها زندگی می کنند نیز شهد را به خون ترجیح می دهند. در نتیجه، احتمالاً مجبور نیستیم انواع پشه ها را بکشیم. در عوض، گونه‌های مشکل‌سازتری مانند پشه‌های تب زرد را خواهیم یافت.Aedes Aegypti) هدف بیماری هایی که ناقل بیماری هایی مانند تب زرد و زیکا هستند.

پشه های مبتلا به تب زرد در حال حاضر شایع هستند. اما همیشه این اتفاق نمی افتد. بر اساس برنامه جهانی پشه، یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در استرالیا، این نوع پشه برای اولین بار در آفریقا در طول تجارت برده در قرن 15 تا 19، سپس در تجارت با آسیا در قرن 18 و 19 و در نهایت زمانی که حرکت نیروها به سمت جنگ.جنگ جهانی دوم. مشاهده شد و سپس در سراسر جهان پخش شد. دیگر گونه های پشه خطرناک عبارتند از: پشه های آنوفل و کولکس که ناقل مالاریا، دنگی، نیل غربی، تب زرد، زیکا، چیکونگونیا و فیلاریازیس لنفاوی هستند. بیماری دوم که اغلب به نام پیلپا نامیده می شود، باعث ایجاد لنف ادم دردناک در پاها، بازوها و اندام تناسلی می شود.

این نمودار چرخه زندگی یک انگل مالاریا را نشان می دهد.

پشه ها می میرند، می میرند!

راه های مختلفی وجود دارد که افراد تصمیم می گیرند فقط پشه های ناقل را شناسایی و از بین ببرند. یکی از راه حل های هدف «رهاسازی پشه های حامل باکتری» است. ولباکیا»سینکنز آن را به عنوان تکنیکی توصیف می کند که قبلا برای کنترل تب دنگی استفاده می شد. روش انجام این کار این است که پشه ها حامل باکتری هستند ولباکیا آنها بزرگ شده و سپس در مناطق حساس رها می شوند. طبق برنامه جهانی پشه، در پشه هایی مانند پشه های تب زرد که حامل باکتری هستند. ولباکیا بله، تولید مثل برای ویروس ها دشوارتر می شود. بنابراین، اگر ناقل پشه ولبکیا، اگر فردی برای خوردن خون گاز گرفته شود، احتمال انتقال ویروس های مضر کمتر است.سینکینز گفت: «این نوع رویکرد در طول زمان می‌تواند انتقال بیماری را متوقف کند و به طور مؤثر به نیش پشه آسیب برساند. همانطور که زومیت قبلا گزارش داده بود، راه دیگری برای مبارزه با بیماری های نیش پشه، رهاسازی پشه های اصلاح شده ژنتیکی است که تولید مثل نمی کنند.

اما اگر کشتن پشه‌هایی که حمل می‌کنند امکان‌پذیر نباشد، چه؟ سینکینز تشخیص می دهد که در حالی که تمرکز بر انقراض گونه های منتخب ممکن است در نهایت راهی مناسب و مقرون به صرفه باشد، هنوز تحقیقات زیادی برای درک دقیق میزان توانایی آن مورد نیاز است. سینکینز همچنین تاکید می کند که این رویکرد باید متناسب با قاره ها باشد. زیرا انواع مختلف پشه ها مالاریا را در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی پخش می کنند.

پس اگر رویکرد «زمین سوخته» را انجام دهیم و همه پشه‌ها را بکشیم، چه اتفاقی می‌افتد؟ چه عواقبی برای ما خواهد داشت؟ پاسخ ساده این است: ما هنوز مطمئن نیستیم. کلیسای توماساپیدمیولوژیست، حشره شناس و مدل ساز ریاضی از امپریال کالج لندن که در حال تحقیق در مورد بهترین راه برای از بین بردن پشه ها است، گفت: ما هنوز نمی دانیم که کشتن پشه ها چه تاثیری فوری بر اکوسیستم خواهد داشت. شواهد بسیار کمی در این مورد وجود دارد. با این حال، از آنجا که پشه ها منبع غذایی بسیاری از حیوانات مانند خفاش ها، پرندگان، قورباغه ها، ماهی ها و سنجاقک ها هستند. ممکن است حداقل تاثیر کوتاه مدتی بر محیط زیست داشته باشد.

برای مثال سنجاقک ها به دلیل توانایی آنها در خوردن 100 پشه در روز به شکارچی پشه معروف هستند. این نشان می‌دهد که اگر پشه‌ها به طور کامل منقرض شوند، آنها و سایر گونه‌ها ممکن است نیاز به تغییر رژیم غذایی خود داشته باشند. با این حال، اگرچه نتیجه مشخص نیست، سینکینز و چرچر استدلال می‌کنند که اگر امکان کشتن پشه‌های ناقل مالاریا و سایر بیماری‌های خطرناک وجود داشته باشد (یعنی حتی اگر مجبور به کشتن پشه‌های حامل مالاریا و سایر بیماری‌های خطرناک باشیم، باید از این ایده حمایت شود. بیماری ها) پشه های بی ضرر).

سینکینز گفت که انقراض کامل پشه ها از مرگ صدها هزار نفر از مالاریا در سال جلوگیری می کند. چرچر موافق است و می گوید که اگر چنین وضعیتی برای او پیش بیاید، “بدون شک” تصمیم درست کشتن همه پشه ها خواهد بود. انجمن گونه های تهاجم هاوایی گفت: “رویای دنیای بدون پشه لذت بخش است.” هاوایی تا سال 1826 از این نعمت برخوردار بود، زمانی که یک کشتی خارجی پشه های کولکس را به مجمع الجزایر آورد.

در نهایت، برای کشورهایی که پشه‌ها در آن زندگی می‌کنند و رشد می‌کنند (یعنی در هر جای دنیا به جز قطب جنوب و ایسلند)، عدم وجود پشه‌ها می‌تواند باعث ایجاد شکاف‌های اکوسیستم شود، اگرچه نمی‌توان میزان آن را تعیین کرد. چرچر می‌نویسد: «بسیاری از انواع پشه‌ها بخشی از زنجیره غذایی اولیه محیط‌زیست هستند و تهدیدی برای انسان نیستند. در واقع، آنها به طور موثر یک گروه موفق هستند.”

با این حال، اگر با خواندن این مقاله مصمم به زندگی در دنیایی عاری از پشه هستید، ما ایسلند را پیشنهاد می کنیم که احتمالا بهترین مکان برای جابجایی است. فقط به یاد داشته باشید که وقتی به آنجا می رسید مراقب خرس های قطبی باشید!