فرارو- دنیای زمینی ما هنوز بسیار ناشناخته است، اما وقتی می شنویم که دانشمندان منبع عظیم قند را در زیر اقیانوس های شور جهان کشف کرده اند، واقعا شگفت زده می شویم. یک مطالعه جدید نشان می دهد که علف های دریایی در کف اقیانوس ها می توانند مواد شیرین زیادی را در زیر شاخه های شگفت انگیز خود ذخیره کنند.
به گزارش فرارو، دانشمندان می گویند در تحقیقات خود دریافتند که شکر به شکل ساکارز (شکر اصلی مورد استفاده در آشپزخانه) از علف های دریایی و خاک زیر آن آزاد می شود، منطقه ای که مستقیماً تحت تأثیر ریشه ها قرار می گیرد و به ریزوسفر معروف است. این بدان معناست که میزان قند در بستر دریا تقریباً 80 برابر بیشتر از حد معمول است.
به گفته این تیم، بنابراین در سراسر جهان، علف‌های دریایی می‌تواند در 1.3 میلیون تن ساکارز باشد. به عبارت دیگر، این برای تولید تقریباً 32 میلیارد قوطی کوکاکولا کافی است، بنابراین ما در مورد کشف منبع قابل توجهی از قند پنهان صحبت می کنیم. نیکول دوبلی، میکروبیولوژیست دریایی در مؤسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک در آلمان می گوید: علف های هرز در طول فتوسنتز قند تولید می کنند. در شرایط نوری متوسط، این گیاهان بیشتر قندی را که می سازند برای متابولیسم و رشد خود استفاده می کنند. اما در شرایط نور زیاد، به عنوان مثال در ظهر یا در طول تابستان، گیاهان بیش از آن چیزی که می توانند مصرف کنند یا ذخیره کنند، قند تولید می کنند. آنها ساکارز زیادی را به ریزوسفر خود تزریق می کنند که می تواند به عنوان یک دریچه سرریز در نظر گرفته شود.
دانشمندان می گویند؛ با کمال تعجب، این قند اضافی توسط میکروارگانیسم های موجود در محیط بلعیده نمی شود. برای جلوگیری از این امر، به نظر می رسد علف های هرز ترکیبات فنلی را به همان روشی که بسیاری از گیاهان دیگر انجام می دهند، منتقل می کنند. این ترکیبات شیمیایی – که در قهوه و میوه ها و همچنین در بسیاری از مکان های دیگر در طبیعت یافت می شوند – دارای اثر ضد میکروبی هستند و می توانند متابولیسم اکثر میکروارگانیسم ها را مهار کرده و سرعت آنها را کاهش دهند.
محققان فرضیه خود را بر روی یک علف دریایی واقعی در زیر آب با استفاده از طیف سنجی جرمی آزمایش کردند تا تأیید کنند که دقیقاً این اتفاق افتاده است. مگی سوگین، میکروبیولوژیست دریایی در موسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک، گفت: در آزمایشات خود، فنل های جدا شده از علف های دریایی را به میکروارگانیسم های ریزوسفر دریایی اضافه کردیم. نتیجه این است که ساکارز کمتری نسبت به بدون فنل مصرف می شود. مجموعه کوچکی از میکروب ها در واقع از طریق ساکارز با وجود فنولیک ها رشد می کنند. محققان فکر می کنند که این “متخصصان میکروبی” ممکن است به علف های دریایی کمک کنند تا چیزی مانند مواد مغذی مورد نیاز برای رشد را جایگزین کنند.
علف‌ها برخی از مهمترین جذب‌کننده‌های کربن آبی (کربن گرفته‌شده از اقیانوس‌ها و اکوسیستم‌های ساحلی جهان) هستند. به عبارت دیگر، یک منطقه از علف های دریایی می تواند دو برابر بیشتر از یک جنگل در خشکی و 35 برابر سریعتر کربن جذب کند. هنگامی که نوبت به محاسبه هزینه های ترسیب کربن از علفزارهای دریایی می رسد – از جمله زیستگاه های در معرض خطر روی زمین به دلیل فعالیت های انسانی و کاهش کیفیت آب – دانشمندان اکنون می توانند ذخایر ساکارز و همچنین خود علف های دریایی را نادیده بگیرند.
به عبارت دیگر، اگرچه ما اکنون از وجود منابع وسیع این قند در زیر اقیانوس‌های خود اطلاع داریم، اما این اکوسیستم یکی از مهمترین مکانیسم‌های طبیعی در جهان برای جذب کربن آبی است که در بقای سیاره ما تنظیم می‌کند. بدون شک، کفایت و حفاظت از عملکردهای اکولوژیکی این اکوسیستم به مراتب سودمندتر از مزایای تجاری برداشت ساکارز آن است که در نهایت چندین میلیارد قوطی نوشابه به دنیای ما اضافه خواهد کرد. سوگین گفت: «ما آنقدر که در خشکی می دانیم، درباره علف های دریایی نمی دانیم. “مطالعه ما به درک انسان از یکی از مهمترین زیستگاه های ساحلی در سیاره ما کمک می کند و نشان می دهد که حفظ این اکوسیستم های کربن آبی چقدر مهم است.” نتایج این تحقیق در مورد اکولوژی طبیعت و سیر تکاملی منتشر شده.
منبع: Sciencealert
ترجمه: مصطفی جرفی فرارو
