فرارو- طبق استانداردهای فعلی، منظومه شمسی ما دارای هشت سیاره (عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) و پنج سیاره کوتوله شناخته شده (سرس، پلوتون، هاومیا، ماکیماکی و اریس) است، اگرچه از اینجا، پلوتون به عنوان یک سیاره نیز شناخته می شود. با این حال، ستاره شناسان بر این باورند که “سیاره 9” هنوز وجود دارد، اما شاید باید آن را در منظومه شمسی بیرونی جستجو کرد.
به گزارش فرارو، در سال 2006، ستاره شناسان پلوتو را به عنوان یک “سیاره کوتوله” طبقه بندی کردند، طبقه ای که شامل اریس، سدنا، کوآوار، سرس و شاید بسیاری از اجرام کوچک دیگر در منظومه شمسی است. آنها عمدتاً به عنوان اجسامی که به دور خورشید می چرخند تعریف می شوند، اما به اندازه کافی بزرگ نیستند (برخلاف سیارات معمولی) که با پاک کردن جسم، گرانش بر محیط خود تسلط داشته باشند. پس از این شکست در شناسایی سیاره 9، ستاره شناسان اکنون می گویند؛ این سیاره نهم در خارج از منظومه شمسی و احتمالاً در ابر غول پیکر اورت قرار دارد.
این ایده که ممکن است نهمین سیاره پرجرم در منظومه شمسی بیرونی وجود داشته باشد، در داده‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته است که نشان می‌دهد پارامترهای مداری چندین جرم کوچک فراتر از نپتون است (شیب‌ها، فرورفتگی‌ها و حرکت پس‌رونده‌شان) به نظر می‌رسد که عملکرد آنها متفاوت است. . آنها تحت تأثیر گرانش یک جرم عظیم در منظومه شمسی بیرونی قرار گرفتند. اگرچه این داده‌ها از سوگیری‌های رصدی و عدم قطعیت آماری رنج می‌برند، اما علاقه مجددی به ایده وجود سیاره نهم برانگیخته‌اند.
تخمین زده می شود که این “سیاره 9” تقریباً 5 تا 10 برابر جرم زمین است و در فاصله 400 تا 800 au از خورشید به دور آن می چرخد. سیارات در این فاصله حتی با تلسکوپ هایی مانند PanSTARRS و LSST به دلیل نور کمشان به راحتی قابل شناسایی نیستند. بیشتر اجرام منظومه شمسی توسط نور خورشید در طول موج های نور قابل مشاهده هستند، اما نور خورشیدی که دریافت می کنند با مجذور فاصله آنها از خورشید کاهش می یابد. علاوه بر این، جزء بازتاب شده به تلسکوپ‌های زمینی بازگردانده می‌شود و دوباره با یک عامل مشابه کاهش می‌یابد. در نواحی بیرونی منظومه شمسی، این اجرام اگرچه سرد هستند، اما می توانند تشعشعات مادون قرمز بیشتری نسبت به نور نیمه شفاف منتشر کنند و ستاره شناسان در گذشته از مطالعات فروسرخ مانند کاوشگر مادون قرمز میدان بزرگ (WISE) برای مکان یابی آنها استفاده کرده اند. استفاده شده.
عکس کشف پلوتون توسط کلاید دبلیو تومبا از رصدخانه لاول در سال 1930
بنجامین اشمیت، ستاره شناس CfA، بخشی از تیم بزرگی بود که از تلسکوپ کیهانی 6 متری آتاکاما (ACT) در شیلی برای جستجوی سیاره ای 9 در طول موج های میلی متری استفاده کردند. اگرچه ACT برای مطالعه تابش پس‌زمینه مایکروویو کیهانی طراحی شده است، وضوح و حساسیت نسبتاً زاویه‌ای آن، آن را برای این نوع جستجو نیز مناسب می‌کند. ستاره شناسان تقریباً 87 درصد از آسمان قابل دسترسی از نیمکره جنوبی را طی شش سال اسکن می کنند و سپس با تکنیک های مختلف، از جمله تکنیک های تصویربرداری، تصاویر میلی متری می گیرند. انباشته و روی هم چیده می شوند که ممکن است منابع ضعیفی پیدا کنند، اما به قیمت از دست دادن آنها. آنها اطلاعات موقعیتی را پردازش می کنند. .
جستجوی آنها بسیاری از نامزدهای قبلی (حدود 3500 مورد از این موارد) را پیدا کرد، اما هیچ کدام تایید نشد و هیچ هویت آماری معنی‌داری وجود نداشت. با این حال، دانشمندان با 95 درصد اطمینان به ویژگی های برآورد شده در بالا به سیاره نهم رسیدند و در منطقه مورد مطالعه، نتایج آن به طور کلی با سایر جستجوهای سیاره نهم مطابقت داشت. نتایج فقط تقریباً 10-20٪ از وجود سیاره را پوشش می دهد، اما سایر ویژگی های میلی متری حساس آنلاین هستند و فرضیه سیاره 9 این جستجو باید تکمیل شود.
سیاره 9 نام موقت یک سیاره یخی بالقوه بزرگ با جرم تقریباً 10 برابر زمین و قطر تقریباً 13000 تا 26000 کیلومتر (تقریباً 2 تا 4 برابر قطر) در سطح بیرونی زمین است. منظومه شمسی. وجود این سیاره آرایش مداری غیرعادی گروهی از اجرام فرانپتونیت در کهکشان کمربند کویپر را توجیه می کند. اولین نشانه های سیاره 9 در سال 2014 منتشر شد، زمانی که ستاره شناسان مؤسسه کارنگی و رصدخانه جمینی در هاوایی نشان دادند که مدار غیرعادی اجرام خاص در کمربند کویپر ممکن است ناشی از کشش گرانشی یک غول ناشناخته باشد. لبه منظومه شمسی با اعلام نتایج بررسی رفتار گروهی از اجرام کمربند کویپر، احتمال وجود این سیاره فرانپتونی در 20 ژانویه 2016 بسیار افزایش یافت.
منبع: scitechdaily
ترجمه: مصطفی جرفی فرارو
