پزشکان قبل از بیهوشی مدرن چگونه عمل جراحی انجام می دادند؟ & زومیت

در سال 1811، فرانسیس برنی، رمان نویس انگلیسی، تحت عمل ماستکتومی (بیهوشی برای بریدن سینه، معمولاً برای درمان سرطان) قرار گرفت. او در نامه‌هایی که پس از جراحی برای برادرش نوشت، به یاد می‌آورد: «تمام مدتی که برش را ایجاد می‌کردم گریه می‌کردم. عمل سخت و دردناک بود». در واقع برنی در حین عمل دو بار به دلیل شدت درد بیهوش شد که احتمالاً به عنوان آرامش او را خوشحال می کرد.

برنی در زمانی تحت عمل جراحی قرار گرفت که بیهوشی جراحی در مراحل اولیه بود و گزینه های محدود موجود می تواند غیرقابل اعتماد و اغلب خطرناک باشد. تونی وایلدسمیت، استاد بازنشسته بیهوشی در دانشگاه داندی در اسکاتلند، می گوید: «روایت های تاریخی مانند مورد برنی نشان می دهد که این عمل قبل از بیهوشی چقدر دردناک بوده است.

در واقع، مقابله با چنین بیماری بسیار ترسناک و مانند یک کابوس خواهد بود. امروزه بیهوشی ها یک ابزار پزشکی ثابت هستند و شامل مجموعه ای از داروها هستند که نه تنها برای کنترل درد بلکه برای شل کردن عضلات و بیهوشی بیماران استفاده می شوند.

بسیاری از افراد در مقطعی از زندگی خود این داروها را دریافت خواهند کرد: بی حسی موضعی تا بی حسی لثه در مطب دندانپزشکی، اپیدورال (تزریق در اطراف کانال نخاعی) در حین زایمان، یا بیهوشی عمومی برای خواب عمیق. در حالی که پزشکان لوزه ها را برمی دارند. .

اما قبل از اختراع بیهوشی، پزشکان چگونه جراحی می کردند؟

درد در تمام سنین

بیهوشی که امروزه می شناسیم اختراع نسبتا جدیدی است، اما قرن هاست که به دنبال راه هایی برای تسکین درد شدید بوده ایم.

از دهه 1100 گزارش هایی وجود دارد که پزشکان از اسفنج های آغشته به تریاک و آب ریشه آنتراکنوز برای ایجاد خواب آلودگی در بیماران برای آماده شدن برای جراحی و کاهش درد پس از عمل استفاده می کردند.

اگر نسخه‌های خطی از دوره روم به قرون وسطی بازمی‌گردد، دستور تهیه یک مخلوط آرام‌بخش به نام dwale شرح داده شده است. بر اساس یک نسخه خطی قرون وسطایی، تنتوری که از مخلوط سمی صفرا، تریاک، آب ریشه انسان‌ساز، نیشکر سمی و سرکه تهیه می‌شد، به گونه‌ای ساخته می‌شد که در حالی که پزشکان بدن بیمار را برش می‌دادند، او در حالت شوک قرار می‌گرفت. خوابیدن

از دهه 1600، تریاک و شربت تریاک (الکل تریاک محلول) در اروپا رایج شد. اما این داروها کثیف و نادرست هستند و به سختی برای بیماران و نیازهای آنها در دسترس هستند. علاوه بر این، آنها می توانند خطرناک باشند. به عنوان مثال، قندهای سمی می توانند کشنده باشند و تریاک و شربت تریاک می توانند اعتیادآور باشند. ریشه گیاهان انسان زا در دوزهای بالا می تواند باعث توهم، ضربان قلب غیر طبیعی و در موارد شدید مرگ شود.

عکسی از جراحی قرون وسطایی که توسط هانس هالباین، پسری در قرن شانزدهم گرفته شده است

برخلاف این دیدگاه بی رحمانه پزشکی، زمانی که جراحان نیاز به انجام جراحی های تهاجمی دارند، اغلب معقول ترین روشی که آنها استفاده می کنند این است که تا حد امکان سریع و دقیق باشد.

اما سرعت و دقت جراحان را به اعمالی که پیچیدگی کمتری داشتند محدود کرد. به عنوان مثال، می توان فرض کرد که قبل از اختراع بیهوشی جراحی در اروپا و ایالات متحده در اواسط دهه 1800، جراحی های پرخطر مانند سزارین و قطع عضو در این مناطق کمتر از امروز بود. دلیل این امر هم مهارت های مورد نیاز و خطرات ناشی از این گونه عمل ها و هم درد شدید و غیرقابل کنترل ناشی از این روش هاست. وایلدسمیت گفت: «بسیاری از روش‌های جراحی توضیح داده نشده‌اند، زیرا نمی‌توان آنها را انجام داد.

به گفته وایلدسمیت، دندانپزشکی یکی از معدود جراحی هایی است که امروزه نسبتاً رایج است زیرا درد و خطر ناشی از آن کمتر از جراحی های جدی تر است. واضح است که بیماران نیز تمایلی به انجام این جراحی ها ندارند. وایلدسمیت گفت: “شما سعی می کنید خود را در آن موقعیت قرار دهید.” “تو مریض هستی، اما درد بعد از آن حتی از درد خود عمل هم بدتر است.”

روش های مشکوک

از آنجایی که جراحان به دنبال راه‌های جدیدی برای انجام کار خود هستند، تکنیک‌های منحصربه‌فردتری پدیدار شده‌اند. یکی از این روش ها “فشردن” است. این روش شامل فشار دادن وریدها برای بیهوشی یا فشار دادن وریدها برای ایجاد بی حسی ناگهانی در پاها است.

اولین روش احتمالاً در یونان باستان سرچشمه گرفته است. پزشکان یونان باستان، شریان های گردن را «کاروتید» می نامیدند، کلمه ای با ریشه یونانی به معنای «بیهوشی». وایلدسمیت گفت: “شواهدی وجود دارد که آنها از آن استفاده کردند یا می دانستند که فشرده کردن شریان های کاروتید باعث بیهوشی می شود.” با این حال، بعید است که این روش به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرد و دلیل خوبی دارد. وایلدسمیت گفت: “هرکسی که امروز یک تکنیک بسیار خطرناک را امتحان کند، به احتمال زیاد به عنوان قاتل به دادگاه می رود.”

در سال 1784، یک جراح بریتانیایی به نام جان هانتر فشار عصبی را با استفاده از بانداژ روی پای بیمار برای القای بیهوشی آزمایش کرد. با کمال تعجب، این روش جواب داد: هانتر پا را قطع کرد و به نظر می‌رسید که بیمار دردی احساس نمی‌کرد.

روش دیگر کنترل درد «خواب مغناطیسی» یا مسحور است. این باور علمی عناصر هیپنوتیزم را با این نظریه ترکیب کرد که در بدن انسان مایعی مشابه میدان نیرو وجود دارد که می تواند توسط آهنربا دستکاری شود. مخترع این روش، پزشک اتریشی، فرانتس آنتوان مسمر، معتقد بود که با کنترل این مایع انعطاف‌پذیر می‌تواند بیماران را در حالت تعلیق قرار دهد که در آن درد جراحی را احساس نکنند.

این اقدامات علمی مد نظر است. در اواسط قرن بیستم، مسمومیت به سایر نقاط اروپا و هند سرایت کرد و جراحان از آن برای درمان بیماران استفاده کردند. طبق گزارشی در مجله بین المللی Hektoen، در برخی موارد، بیمارانی که تحت این روش قرار می گیرند، دردی را احساس نمی کنند. خواب مغناطیسی آنقدر رایج شده است که بسیاری از بیمارستان های خواب مغناطیسی در لندن و جاهای دیگر تأسیس شده اند.

اما جراحان شروع به زیر سوال بردن این روش ها کردند و طرفداران خود را به فریب دادن مردم متهم کردند و در نهایت دیگر از رویای مغناطیسی استفاده نکردند. این امر راه را برای نامزدهای جدید و امیدوارکننده‌تر برای تسکین درد و آرام‌بخشی هموار کرد: مجموعه‌ای از گازهای قابل استنشاق که در نهایت عصر جدیدی از بیهوشی مدرن را آغاز کردند.

ابزار جراحی قرون وسطی جراحی بدون بیهوشی بسیار دردناک و خطرناک است.

از شبه علم تا بیهوشی مدرن

در اواسط 1800، دانشمندان و جراحان به استفاده بالینی از یک ترکیب آلی معطر به نام اتر علاقه مند شدند. اتر از تقطیر اتانول با اسید سولفوریک بدست می آید. در واقع تولید اتر از قرن سیزدهم آغاز شد و در قرن شانزدهم پزشکان آزمایشاتی را بر روی این ماده جادویی کشف کردند که می توانست جوجه ها را بیهوش کند.

صدها سال بعد، جراحان درباره استفاده از اتر در کار خود تجدید نظر کردند. سرانجام در سال 1846 یک جراح دندانپزشک آمریکایی به نام ویلیام مورتون یک عمل جراحی عمومی انجام داد که در آن اتر گازی را روی بیمار اعمال کرد و سپس تومور را بدون درد از گردن بیمار خارج کرد. این اولین شواهد بالینی است که نشان می دهد استفاده دقیق و محتاطانه از این گاز می تواند باعث بیهوشی و تسکین درد شود. سپس در سال 1848، حراجی ها ثابت کردند که ترکیب دیگری به نام کلروفرم می تواند با موفقیت درد هنگام زایمان و سایر جراحی ها را کاهش دهد.

اتر و کلروفرم بیهوش کننده اصلی هستند.

اتر و کلروفرم به جراحان کنترل بیشتری بر وضعیت بیمار می دهد، زیرا با کنترل درد بیمار و خواباندن آنها، جراحان زمان بیشتری برای انجام عمل جراحی دارند و می توانند آن را با دقت بیشتری انجام دهند.

با گذشت زمان، این پیشرفت ها امکان انجام عملیات پیچیده تری را فراهم کرده است. هیچ یک از این دو گاز برای جراحی استفاده نمی شود، اما هر دو منجر به داروهای موثرتر و ایمن تر می شوند.

وایلدسمیت یک نقاشی رنگ روغن قرن هجدهم را به یاد می آورد که مردی را که از بریدن می ترسد به تصویر می کشد. وایلدسمیت گفت: “با نگاه کردن به صورت بیمار، می توانید ببینید که عمل تحت بیهوشی چقدر وحشتناک بوده است.”

تاریخچه بیهوشی ممکن است پر از آزمون و خطا باشد، اما هرکسی که تاکنون در بیمارستان بستری شده باشد، می تواند شکرگزار باشد که این تجربیات حداقل ما را از واقعیت های کابوس وار آن نقاشی دور کرده است.