(ویدئو) انتخاب آزادی برای افغان ها; از دیوار یا از میان بیابان

در زرنج، یک شهر مرزی در جنوب غربی افغانستان، قاچاقچیان گفتند که هجوم اخراج کنندگان احتمالی حدود 5000 تا 6000 نفر در روز است. چهار برابر بیشتر از قبل از بازگشت طالبان به قدرت در ماه اوت.

به گزارش فرارو، در میان غرش موتورسیکلت ها و گرد و غبار، ستار امیری به همراه همسر و پسر شیرخوارش سوار بر یک وانت در شهری دورافتاده در مرز افغانستان شدند و خود را برای سفری خطرناک در بیابان آماده می کردند. او مانند هزاران مهاجر ناامید در اطرافش تنها یک هدف دارد: رسیدن به ایران.

ستار 25 ساله گفت: چاره ای ندارم. در افغانستان آینده ای وجود ندارد.

با وجود خطر تیراندازی توسط مرزبانان، شجاع ترین ها سعی می کنند شبانه از دیوار عظمتی که این شهر خشک را از ایران جدا می کند بالا بروند. اما در طلوع خورشید، هزاران مرد، زن و کودک در وسایل نقلیه قدیمی در سفرهای طولانی تر از میان کوه ها و بیابان های پاکستان جمع می شوند.

پس از کنترل طالبان در شش ماه پیش، افغانستان در یک بحران مالی قرار دارد و وضعیت بد انسانی پس از چندین دهه جنگ بدتر شده است. بسیاری از جویندگان کار افغان سعی می کنند برای خانواده های خود پول بیاورند تا کشور خود را به مقصد ایران یا خارج از کشور ترک کنند.

برخی دیگر به دلیل روابطشان با دولت قبلی تحت حمایت غرب یا نیروهای خارجی تحت رهبری ایالات متحده که در نهایت در 31 اوت عقب نشینی کردند، از هدف قرار گرفتن توسط طالبان بیم دارند.

ستار پس از سقوط ارتش افغانستان شش ماه پیش، شغل خود را به عنوان مکانیک ارتش از دست داد و از آن زمان تاکنون گفته است که نتوانسته 1000 افغانی را بسیج کند.

او در ناامیدی خانه‌اش را در مزارشریف فروخت تا هزینه فرار خانواده‌اش به ایران را بپردازد، جایی که هدفش یافتن هر شغلی بود.

بر اساس گزارش اخیر سازمان بین المللی مهاجرت (IOM)، نزدیک به یک میلیون افغان بین ماه اوت تا دسامبر سال گذشته در تلاش برای فرار از خانه های خود فرار کردند.

این مهاجرت به جولانگاه زرنج برای رنج قاچاق انسان تبدیل شده است. در هتل های ویران شهر، مهاجران روی فرش می خوابند در حالی که منتظر گذرنامه نوبت خود هستند، ناامیدی و ترس در چهره آنهاست.

محمد، یک پلیس سابق، پس از کتک خوردن دوبار توسط طالبان، می خواهد به ایران بازگردد. دایکندی 25 ساله که نخواست نامش فاش شود، گفت: “اگر آنها برای بار سوم بیایند، واقعاً مرا خواهند کشت.”

سازمان ملل می گوید که بیش از 100 تن از افراد مرتبط با رژیم سابق – که عمدتاً پرسنل امنیتی بودند – توسط طالبان کشته شده اند.

حمیدالله پشت فرمان ون 4.4 خود، برای راندن مهاجران به صحرا، قیمت را دو برابر کرد. جوان 22 ساله خندان گفت: سه میلیون تومان (حدود 120 دلار) می گرفتیم، الان شش میلیون شده است.

صدها راننده هر روز در وسایل نقلیه خود صف می کشند و مردان، زنان و کودکان را سوار می کنند. این رالی در مقابل دیدگان طالبان برگزار شد و برای هر خودرو 1000 افغانی (10 دالر) دریافت شد.

یک روز در ماه گذشته، خبرگزاری فرانسه حدود 300 وسیله نقلیه را در این منطقه شمارش کرد که هر کدام با حدود 20 مهاجر در روز بارگیری می شدند.

طالبان ترک این شماره ها را تکذیب کرد و این گونه گزارش ها را “تبلیغات” خواند.

زمانی که پناهجویان افغان به مرز پاکستان می‌رسند، توسط قاچاقچیان در آن طرف تحویل داده می‌شوند و با پیاده روی به سمت مرز ایران، سفر دشواری آغاز می‌شود.

برای میهن رضایی سفر طولانی غیر قابل تصور است. به عنوان عضوی از گروه قومی شیعه هزاره، این دانشجوی 20 ساله به راحتی قربانی جنگجویان جندالله، یک گروه تروریستی افراطی که مسئول آدم ربایی های متعدد در بیابان است، می شود. او می گوید: «قبلا سر مردم را می بریدند، اما الان مردم را مهار می کنند و باج می خواهند. بنابراین هدف رضایی و دوستانش بالا رفتن از دیوار مرزی بود که از زرنج تا چشم کار می کند. این یک مانع سنگین بود، یک دیوار بتنی پنج متری (16 فوت) بالای سیم خاردار و نگهبانانی پر از نگهبانان مسلح.

قاچاقچیانی که بهترین مکان را برای عبور می شناسند، باید به نگهبانان رشوه بدهند تا از کسانی که در شب از دیوار بالا می روند چشم پوشی کنند. میهن که چندین بار تلاش کرده است، گفت: «قاچاقچی ها به ما دروغ می گویند.

وحید احمد، یک پناهنده افغان، در حالی که فرزندانش منتظر خروج از کشور به ایران بودند، در یک ساختمان فرسوده در زرنج در استان نیمروز در جنوب غربی نشسته است. برادر وحید در ژانویه موفق شد – او یکی از حدود 80 نفری بود که آن شب تلاش کردند – و با ایران تماس گرفت تا موفقیت خود را به او بگوید. این جوان 30 ساله در حالی که می لرزید گفت: “این همه به خاطر گرسنگی است… اگر امیدی داشتیم، کشور را ترک نمی کردیم.”