فرارو- اگرچه هنوز فرضیه های مختلفی در مورد چگونگی ناپدید شدن دایناسورها وجود دارد، دیرینه شناسان اخیراً فسیل های یافت شده در داکوتای شمالی را بررسی کردند و جزئیات آخرین روزهای زندگی دایناسورها قبل از سیارک ها را یافتند که منجر به انقراض آنها شد نشان می دهد که این رویداد در بهار رخ داده است.
به گزارش فرارو، جزئیات توسط یک تیم بین‌المللی از محققان پس از بررسی بخش‌های نازک، اسکن‌های سنکروترون اشعه ایکس با وضوح بالا و ضبط ایزوتوپ‌های کربن استخوان‌های ماهی‌هایی که کمتر از 60 دقیقه پس از برخورد سیارک مرده بودند، به‌دست آمد. این تیم یافته های جالب خود را در یک مجله معتبر منتشر کرد طبیعت منتشر شده.
محققان دانشگاه اوپسالا در سوئد، دانشگاه وریژه (VU) در آمستردام، دانشگاه وریژه در بروکسل (VUB) و مرکز تابش سنکروترون اروپا (ESRF) در فرانسه در این مطالعه برای یافتن علت انقراض دایناسورها در تانیس شرکت کردند. سایت در They Turn در داکوتای شمالی (ایالات متحده آمریکا). در این مرحله، دانشمندان پاروهای فسیل شده و ماهیان خاویاری را بررسی کردند و دریافتند که آنها قربانیان مستقیم برخورد شهاب سنگ Chicxulub بودند، اما جالب‌تر اینکه دیرینه‌شناسان آخرین روز زندگی دایناسور را تعیین کردند.
این برخورد قاره را تکان داد و امواج بزرگی را در توده آب ایجاد کرد. این امواج مقدار زیادی رسوب را جمع آوری کردند که ماهی ها را در خود فرو برد و آنها را زنده به گور کرد. کمتر از یک ساعت بعد از بارش باران شروع به باریدن کرد. ماهی های فسیلی نیز در منطقه تانیس تمیز نگه داشته شده اند و استخوان های آنها تقریبا هیچ نشانه ای از تغییر ژئوشیمیایی ندارد. داده‌های اشعه ایکس سنکروترون، که برای کاوش برای همه در دسترس است، تأیید می‌کند که کره‌های ضربه‌ای فیلتر شده هنوز در آبشش‌های خود به دام افتاده‌اند و حتی بافت‌های نرم نیز حفظ می‌شوند.
استخوان های این ماهی ها برای بازسازی آخرین فصل کرتاسه بررسی شده است. سوفی سانچز از دانشگاه اوپسالا و ESRF گفت: “این دانه ها، مانند درختان، رشد فصلی را ثبت می کنند.” جرون وان، نویسنده برجسته پژوهش و استاد دانشگاه VU در این باره گفت: حلقه‌های رشد بازیابی شده نه تنها تاریخ زندگی ماهی‌ها را ثبت کردند، بلکه آخرین فصل کرتاسه و در نتیجه دوره‌ای که در آن انقراض فاجعه‌بار رخ داد را نیز ثبت کردند. آمستردام
برخی شواهد دیگر از طریق توزیع، شکل‌ها و اندازه سلول‌های استخوانی ارائه شده‌اند که نشان می‌دهد آنها نیز در طول زمان تغییر می‌کنند. در تمام ماهی های مورد مطالعه، تراکم و حجم سلول های استخوانی را می توان برای چندین سال پایش کرد. دنیس ووتن از دانشگاه اوپسالا گفت که موارد در حال افزایش است، اما هنوز در سال مرگ افزایش نیافته است. یکی از پارمزان های مورد مطالعه برای ایزوتوپ کربن پایدار مورد آزمایش قرار گرفت تا الگوی تغذیه سالانه خود را نشان دهد. وجود زئوپلانکتون ها، غذای اصلی این ماهی ها، با فصل ناپایدار است و بین بهار و تابستان به اوج خود می رسد.
سوزان واردگال وارمردام از دانشگاه VU آمستردام توضیح می دهد: «افزایش موقت این زئوپلانکتون بلعیده شده، اسکلت آن را با ایزوتوپ کربن 13 درجه سانتی گراد سنگین تر از ایزوتوپ کربن سبک تر 12 درجه سانتی گراد غنی کرده است. ملانی دورین از دانشگاه اوپسالا و VU آمستردام، نویسنده اصلی این مطالعه، نتیجه‌گیری می‌کند: سیگنال ایزوتوپ کربن در طول رکورد قایقرانی تأیید می‌کند که فصل تغذیه هنوز افزایش نیافته است و بنابراین مرگ آن در بهار اتفاق افتاده است.
انقراض گسترده در پایان کرتاسه یکی از بزرگترین انقراض ها در تاریخ حیات روی زمین بود که شاهد انقراض تمام دایناسورهای غیر پرنده، پتروسورها، آمونیت ها و اکثر خزندگان دریایی بود، در حالی که پستانداران، پرندگان، تمساح ها و … لاک پشت زنده ماند برای زندگی. از آنجایی که اکنون می دانیم که انقراض به طور ناگهانی در نیمکره شمالی بهار آغاز شده است، شروع به درک این موضوع می کنیم که این رویداد در مراحل بحرانی آخرین موجودات کرتاسه، از جمله آغاز چرخه های تولید مثل رخ داده است. همچنین، از آنجایی که پاییز در نیمکره جنوبی با بهار در نیمکره شمالی همزمان است، روند آماده سازی برای زمستان ممکن است موجودات نیمکره جنوبی را از این رویداد اعتراضی محافظت کند.
ملانی دورین نتیجه می گیرد: «این یک یافته بسیار مهم است که به توضیح اینکه چرا اکثر دایناسورها ناپدید شدند در حالی که پرندگان و پستانداران اولیه از انقراض فرار کردند، کمک می کند. توضیحات دقیق تر این تحقیق را نیز می توان در کتابی به نام; “پادشاهی دایناسورها، که در بهار به پایان رسید: افشاگری استخوان های ماهی که هنگام برخورد سیارک مرده اند” نیز گنجانده شده است.
منبع: scitechdaily
ترجمه: مصطفی جرفی فرارو
